الهام هستم ، الهام مودودی. فامیلم خیلی سخته ولی معنی خوبی داره : محبوب ، دوست داشته شده.

در اسفند ۱۳۶۰ در یک شهر مرزی متولد شدم. از ۴ سالگی به راحتی می تونستم کتاب بخونم و از ۵ سالگی به مدرسه رفتم چون اولین فرزند خانواده بودم و پدر و مادرم خیلی جوون، با حوصله، اهل فرهنگ و آموزش بودند. به دلیل ادامه تحصیل پدرم در شهرهای مختلف زندگی کردم و درس خوندم.

کتاب خوندن یکی از کارهای مورد علاقه زندگی ام بود. پدرم در هر زمینه ای برام کتاب می خریدند: زیست شناسی، جغرافی، تاریخ، ادبیات، علمی تخیلی و خلاصه هر چی که فکرش رو بکنین…

مجموعه کتاب های ” به من بگو چرا ” رو بیشتر از همه عاشقش بودم. برای هر پدیده ای در حد یک صفحه به زبان ساده توضیح می داد و این جوری می تونستم تو مدرسه و دورهمی های مختلف اظهار فضل کنم و اعتماد به نفسم بالا بره!!!

همین طور به فضا و فضانوردی خیلی علاقه داشتم. شاید باورتون نشه ولی اون زمان ها که تابستون روی بهارخواب می خوابیدیم کلی به آسمون خیره می شدم تا شاید یکی ازون بشقاب پرنده هایی که تو کتابا راجع بهش خونده بودم ببینم!

توی مدرسه همیشه جزو برترین های مدرسه بودم و سال اخر دبیرستان هم خیلی به رشته علوم انسانی علاقه پیدا کرده بودم ولی از اون جایی که متاسفانه مرسوم بود شاگرد اول ها در رشته ریاضی و فیزیک تحصیل کنن ، من هم به خیل مهندسان پیوستم . البته از مسیری که انتخاب کردم ناراضی نیستم چون باعث شد با دنیای پر سرعت و رو به پیشرفت برق و کامپیوتر بیشتر آشنا بشم ، بتونم تاسیسات برقی پروژه های ساختمانی رو طراحی و نظارت کنم و … .

کارشناسی ارشدم رو در رشته مهندسی برق-الکترونیک گرفتم.  مدت ۱۵ سال در دانشگاه ها و مراکز اموزش عالی به دانشجو ها تدریس کردم ولی این اواخر به واسطه اینکه خودم مادر دوتا پسر بودم که می خواستم بهشون مهارت های مختلف یاد بدم که مثل خیلی از دانشجوهایی که تو دانشگاه می دیدم ،بیسواد نباشن ، تصمیم گرفتم وارد حیطه آموزش به کودکان بشم و ازین بابت هم خیلی خیلی خوشحالم.

امسال هم قراره تو کارگاه الکترونیک مدرسه مهارت ، پسرای عزیزم رو با دنیای الکترونیک و مدارهای الکترونیکی آشنا کنم . این فرصت خیلی خوبیه که بچه هامون به علایق و استعداد هاشون پی ببرن و آگاهانه مسیرشون رو انتخاب کنند.