سلام

سمر هستم به معنی افسانه و قصه…

قصه من از اونجا شروع شد که اون زمان‌ها، یعنی سال ۱۳۵۹، که شناسنامه‌ها دست نویس بودن و کارمندان عزیز ثبت احوال الزاماً خوش‌خط نبودند، اسم من که “ثمر” بود رو طوری نوشتند که “شمر” خونده می‌شد…

این شد که شناسنامه من اصلاحیه خورد و اسمم تبدیل شد به “سمر” که خیلی دوستش دارم، چون خاص و کمیابه وکلاً خاص بودن رو دوست دارم!

کودکی و نوجوانی ام رو در شهرهای مختلف ایران و جهان گذروندم و مدام مدرسه عوض کردم تا رسیدم به دبیرستان که تمام پایه ها رو در فرزانگان خوندم، رتبه کنکورم خیلی خوب شد و معماری بهشتی قبول شدم؛ اما نزدیک زمان رفتن از ترک خونه، خانواده، دوستان و هزار فعالیت هنری‌ که در مشهد می‌کردم، ترسیدم.

نرفتم تهران، منتقل شدم به عمران فردوسی مشهد و حسرت معماری خوندن به دلم موند که موند…

البته که با یک معمار خوش‌ذوق و مهربون ازدواج کردم و در کنارش از دنیای معماری لذت بردم…

دوره کارشناسی ارشد هم در دانشگاه فردوسی سازه خوندم و شدم مهندس عمران. ساختمون‌های زیادی محاسبه، نظارت و اجرا کردم و از سال ۱۳۹۰ مشغول تدریس در دانشگاه سجاد شدم.

مادر هم شدم! مادر یک دختر نازنین و یک پسر دوست‌داشتنی…

به توصیه یکی از دوستان، پسرم رو گذاشتم دبستان مهارت و شیفته‌ اونجا شدم و علاقه مند به کارکردن با بچه‌ها که همیشه عاشقشون بودم.

این بود که منِ مهندسِ هنردوست، شدم آموزگار دوخت و دوز پسرای گل مهارتی.

امیدوارم امسال در کنار هم چیزهای زیادی یاد بگیریم.