در زادروزِ پهلوانِ تار، لطفیِ بزرگ، در مکتب‌خانه دبستان گرد هم نشستیم، همچون او و شاگردانش
در مکتب خانه میرزاعبدالله.

به یادش گفتیم و نواختیم.

از “یاد عارفی” که ستونی بود برای موسیقی ایرانی.

از او که جواب آوازهایش را “عشق می دانست” و نسلی از شاگردانی تربیت کرد که هرکدام در گوشه ای از این خاک زبان موسیقی شدند و با “بیدها گریه” کردند.

او که در مکتب خانه اش “سپیده” دمید.
در “عارف” و” چاووش” و ” شیدا” هرجا که بود در میان بود.
و
اکنون نیز که نیست، “همیشه در میان” است.

پ. ن:
عبارت های در گیومه، نام آلبوم ها و گروه های استاد هستند.

برای مشاهده کلیپ اینجا کلیک کنید.